Met de kippen op stok!

Er zijn dagen dat ik al om 20:30 uur in mijn slaapzak kruip. Voor iemand die gewend is om rond 00:30 uur naar bed te gaan is dit wel heel erg vroeg. Goed slapen doe ik niet. Ook niet tijdens mijn overnachtingen bij Vrienden op de fiets in een echt bed. In mijn slaapzak lig ik maar te draaien als een kip aan het spit. De haan op Fort WKU begon vrijdagmorgen, mijn rustdag, al om 04:39 uur te kraaien. Ik ben gestopt met het tellen van het aantal keren dat de haan gekraaid heeft. Ook de vogels begonnen al vroeg te fluiten.

Het lopen gaat tot nu toe heel goed. Al veel leuke gesprekken gevoerd en kaartjes uitgedeeld. Opvallend is dat ik alweer een aantal mensen heb ontmoet die de camino hebben gelopen, de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Vaak wordt gevraagd of ik die ook ga lopen. Ergens zou ik dat wel willen, maar ik denk niet dat het er nog van gaat komen. Wandelen om geld in te zamelen voor het Rode Kruis, dat is mijn missie!

Ik loop niet helemaal alleen. Ook nu, net als vorig jaar, mag ik spreken van een Team Slingerland! Al eerder liep dochter Rianne een etappe mee, van Haarlem naar Aalsmeerderbrug. Ze had zelfgemaakte wraps voor de lunch meegebracht en heerlijke gevulde koeken voor onderweg. Lief van haar en heel fijn dat zij er was. Ook mijn grote steun en toeverlaat tijdens deze wandeltocht, Arina, heeft twee etappes meegelopen. Van Bussum naar Fort Spion in Loosdrecht en van Loosdrecht naar Maarssen. Daar is zij weer op de bus naar huis gestapt. Het was best een pittige wandeling die zaterdag. Heel lief van haar om dit te doen. Onze jongste dochter Mirella geniet nog van een mooie reis door Schotland, Ierland en Wales. Anders was zij zeker een paar etappes meegelopen. Met nog vier etappes te gaan is mijn einddoel in zicht. Er is al flink gedoneerd en daar ben ik heel erg blij mee.

Een rood kruis staat wereldwijd voor ‘niet schieten’, het betekent dat hulpverleners geen partij kiezen. Zij helpen iedereen die in nood verkeert. Het is dan ook heel triest dat het Rode Kruis deze maand opnieuw collega’s heeft verloren in Gaza, Zuid-Soedan en Iran. Zij vragen zich dan ook af: Waar is onze menselijkheid gebleven?

Het liefst had ik deze blog beëindigd met een vrolijke kwinkslag over kippen. Helaas zie ik daar na dit trieste nieuws geen reden voor en kan ik alleen maar zeggen: Steun het Rode Kruis met een donatie!

Groeten vanuit Fort Vuren,

Jan